لحظات آخر عمر شریف فاطمه زهرا (سلام
الله علیها) و حضور حسنین در کنار پیکر بی جان مادر
بحار الأنوار،علامه مجلسی، ج43،
ص 186-187
لَمَّا
حَضَرَتْهَا الْوَفَاةُ قَالَتْ لِأَسْمَاءَ إِنَّ جَبْرَئِیلَ أَتَى النَّبِیَّ لَمَّا
حَضَرَتْهُ الْوَفَاةُ بِکَافُورٍ مِنَ الْجَنَّةِ فَقَسَمَهُ أَثْلَاثاً ثُلُثاً لِنَفْسِهِ
وَ ثُلُثاً لِعَلِیٍّ وَ ثُلُثاً لِی
وَ کَانَ أَرْبَعِینَ دِرْهَماً فَقَالَتْ یَا
أَسْمَاءُ ائْتِینِی بِبَقِیَّةِ حَنُوطِ وَالِدِی مِنْ مَوْضِعِ کَذَا وَ کَذَا فَضَعِیهِ
عِنْدَ رَأْسِی فَوَضَعَتْهُ ثُمَّ تَسَجَّتْ بِثَوْبِهَا وَ
قَالَتِ انْتَظِرِینِی
هُنَیْهَةً وَ ادْعِینِی فَإِنْ أَجَبْتُکِ وَ إِلَّا فَاعْلَمِی أَنِّی قَدْ قَدِمْتُ
عَلَى أَبِی فَانْتَظَرَتْهَا هُنَیْهَةً ثُمَّ نَادَتْهَا فَلَمْ تُجِبْهَا فَنَادَتْ
یَا بِنْتَ
مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى یَا بِنْتَ أَکْرَمِ مَنْ حَمَلَتْهُ النِّسَاءُ
یَا بِنْتَ خَیْرِ مَنْ وَطِئَ الْحَصَا یَا بِنْتَ مَنْ کَانَ مِنْ رَبِّهِ قابَ
قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنى قَالَ فَلَمْ تُجِبْهَا
فَکَشَفَتِ الثَّوْبَ عَنْ وَجْهِهَا
فَإِذَا بِهَا قَدْ فَارَقَتِ الدُّنْیَا فَوَقَعَتْ عَلَیْهَا تُقَبِّلُهَا وَ هِیَ
تَقُولُ فَاطِمَةُ إِذَا قَدِمْتِ عَلَى أَبِیکِ رَسُولِ اللَّهِ فَأَقْرِئِیهِ عَنْ
أَسْمَاءَ بِنْتِ عُمَیْسٍ السَّلَامَ فَبَیْنَا هِیَ کَذَلِکَ إِذْ دَخَلَ الْحَسَنُ
وَ الْحُسَیْنُ فَقَالا یَا أَسْمَاءُ مَا یُنِیمُ أُمَّنَا فِی هَذِهِ السَّاعَةِ
قَالَتْ یَا ابْنَیْ رَسُولِ اللَّهِ
لَیْسَتْ أُمُّکُمَا نَائِمَةً قَدْ فَارَقَتِ
الدُّنْیَا فَوَقَعَ عَلَیْهَا الْحَسَنُ یُقَبِّلُهَا مَرَّةً وَ یَقُولُ یَا أُمَّاهْ
کَلِّمِینِی قَبْلَ أَنْ تُفَارِقَ رُوحِی بَدَنِی قَالَتْ وَ أَقْبَلَ الْحُسَیْنُ
یُقَبِّلُ رِجْلَهَا وَ یَقُولُ یَا أُمَّاهْ أَنَا ابْنُکِ الْحُسَیْنُ کَلِّمِینِی
قَبْلَ أَنْ یَتَصَدَّعَ قَلْبِی فَأَمُوتَ قَالَتْ لَهُمَا أَسْمَاءُ یَا ابْنَیْ
رَسُولِ اللَّهِ انْطَلِقَا إِلَى أَبِیکُمَا عَلِیٍّ
فَأَخْبِرَاهُ بِمَوْتِ أُمِّکُمَا
فَخَرَجَا حَتَّى إِذَا کَانَا قُرْبَ الْمَسْجِدِ رَفَعَا أَصْوَاتَهُمَا بِالْبُکَاءِ
فَابْتَدَرَهُمَا جَمِیعُ الصَّحَابَةِ فَقَالُوا مَا یُبْکِیکُمَا یَا ابْنَیْ
رَسُولِ
اللَّهِ لَا أَبْکَى اللَّهُ أَعْیُنَکُمَا لَعَلَّکُمَا نَظَرْتُمَا إِلَى مَوْقِفِ
جَدِّکُمَا فَبَکَیْتُمَا شَوْقاً إِلَیْهِ فَقَالا لَا أَ وَ لَیْسَ قَدْ مَاتَتْ
أُمُّنَا فَاطِمَةُ صَلَوَاتُ اللَّهِ
عَلَیْهَا قَالَ فَوَقَعَ عَلِیٌّ عَلَى وَجْهِهِ
یَقُولُ بِمَنِ الْعَزَاءُ یَا بِنْتَ مُحَمَّدٍ کُنْتُ بِکِ أَتَعَزَّى فَفِیمَ الْعَزَاءُ
مِنْ بَعْدِک.
روایت شده:
حضرت فاطمه به هنگام رحلت، به اسماء فرمود: در زمان فوت پدرم جبرئیل کافور بهشتى
آورد.
پدرم آن را سه قسمت کرد. یک قسمت براى خودش، یک قسمت براى على و یک قسمت هم
براى من.
آنگاه به اسماء فرمود: باقیمانده حنوط پدرم را که در فلان موضع است بیاور و نزد سرم
بگذار. اسماء مىگوید: وقتى من امر آن بانو را اجرا نمودم لباس خود را روى خویشتن کشید
و به من
فرمود: پس از چند لحظه مرا صدا بزن، اگر جواب تو را گفتم که هیچ و الّا بدان
که نزد پدر بزرگوارم
رفته ام. اسماء بعد از چند لحظهاى آن بانوى مظلومه را صدا زد،
ولى جوابى نشنید، دوباره صدا زد: اى
دختر محمّد مصطفى، اى دختر بهترین کسى که مادرش
وى را حمل کرد، اى دختر بهترین کسى که بر
روى سنگریزهها پا نهاد، اى دختر آن کسى که
مقامش به قاب قوسین او ادنى رسید! اما جوابى نگرفت.
وقتى اسماء لباس آن حضرت را از
روى بدنش برداشت دید از دنیا رفته است. اسماء بدن آن بانو را
حرکت مىداد و مىگفت:
اى فاطمه! زمانى که نزد پدر بزرگوارت رفتى سلام اسماء بنت عمیس را به آن
حضرت برسان.
در همان حینى که اسماء این سخن را مىگفت حسنین علیهما السّلام از راه رسیدند و
گفتند:
اسماء! مادر ما در چنین ساعتى به خواب نمىرفت؟! گفت: مادر شما خواب نرفته، بلکه از
دنیا
رفته است. امام حسن روى بدن مادر افتاد و پیکر مقدّس او را حرکت مىداد و مىفرمود:
مادر جان! قبل
از اینکه روح از بدن من مفارقت کند با من تکلم کن! آنگاه امام حسین آمد
و پاهاى مبارک مادر را
حرکت مىداد و مىبوسید و مىفرمود: مادر جان! من فرزند تو حسینم.
قبل از اینکه هلاک شوم و بمیرم
با من صحبت کن! اسماء به ایشان گفت: اى فرزندان پیامبر
نزد پدرتان على بروید و آن حضرت را از
فوت مادرتان آگاه نمایید. حسنین علیهما السّلام
از خانه خارج و به سوى مسجد روانه شدند، هنگامى
که نزدیک مسجد رسیدند صدا به گریه بلند
کردند. گروهى از صحابه به حضور ایشان آمدند و گفتند:
براى چه گریانید؟! خدا چشم شما
را نگریاند! شاید نظر شما به جاى جدّتان رسول خدا افتاد و از کثرت
علاقهاى که به او
دارید گریان شدید؟ فرمودند: نه، مادر ما از دنیا رحلت کرده است. حضرت امیر علیه
السّلام
پس از شنیدن این خبر جانگداز با صورت به زمین درافتاد و فرمود: اى دختر حضرت محمّد!
من
غم و اندوه خود را بعد از تو به که بگویم؟ من درد دلهاى خود را براى تو مىگفتم،
اکنون براى چه کسى درد دل کنم؟
