دیشب که لکنت آقای عراقچی را در پاسخ به سوالات کامران نجف زاده دیدم خیلی متاسف شدم. حدس مان درست بود. امریکایی ها بی جهت لبخند نزده بودند. عبارات قابل تفسیر منازعات جدیدی را آغاز کرده است. چند روز پیش خاطره ای از مرحوم صادق طباطبایی درباره قرارداد الجزایر نقل کردم. اینکه در متن انگلیسی قرارداد عبارت "حتی المقدور" آمده بود و به این ترتیب تمام تعهدات آمریکا مشروط شد و تا به امروز هم اجرا نشده است. تیم مذاکره کننده ایرانی در آن دوران با هدایت بهزاد نبوی ناشی گری کرده بودند با تصور اینکه دست پر برگشته اند.
اعلام نتایج مذاکرات لوزان آغاز ابهامات و تردیدها بود. موگرینی تعابیری را بکار برد که همه را متعجب کرد. در مقابل دکتر ظریف سعی کرد با بکار بردن تعابیر و جملات محکم خیال مان را راحت کند ولی با عبارت "در صورت لزوم" موگرینی چه باید بکنیم؟ موگرینی گفت برای لغو تحریم های ایران "درصورت لزوم" قطعنامه ای صادر خواهد شد. این اتفاق خیلی شبیه تجربه تلخ مان در سی و سه سال پیش است. دیشب آقای عراقچی پاسخی به این ابهام نداد و فقط با ناامیدی گفت : "باید بررسی کنم!" و این ناامید کننده تر است که موضوعی به این مهمی تازه بناست بررسی شود.
برای کسانی که با ادبیات حقوقی آشنایی ندارند شاید بکاربردن یک لفظ خیلی مهم نباشد ولی حتی دانشجویان حقوق هم می دانند که علم حقوق علم منازعه بر سر الفاظی است که تعهد ایجاد میکند یا تعهدی را از بین می برد. ما از تاریخ درس نگرفتیم.
این متن کنایه یا شماتت تیم سخت کوش و محترم مذاکره کننده نیست و حتی انکار مختصر دستاوردها و موفقیتها هم نیست. بلکه هشداری است برای آشنایی بیشتر با ذات بی تعهد و ناجوانمردانه ی غرب و امریکا.
